De jeugd heeft de toekomst. Zeggen ze. Maar als we eens goed om ons heen kijken, dan zien we daar helemaal niets van. Niks, noppes, nada, ze hebben geen enkele toekomst. Negatief gedacht? Nope, gewoon de roze bril afzetten en boel eens realistisch bekijken, dan kom je vanzelf wel tot de conclusie dat de Nederlandse jeugd absoluut geen enkele toekomst heeft. Onzin? Let op.

Je wordt geboren en mag dan met een beetje geluk een jaartje of vier zorgeloos wat rondstappen. Of je hebt de pech dat je gelijk na je geboorte in een crèche gedumpt wordt, dan is rondstappen in eigen omgeving er niet bij. Maar goed. Vanaf je vierde levensjaar moet je van onze wijze overheid verplicht naar school. Tot je zestiende jaar elke dag in een duf klaslokaal zitten en tegen de tijd dat je zestien bent geworden, ben je verplicht om tot je achttiende een 'kwalificatiebewijs' te halen. Een papiertje waarop staat dat je goed je best hebt gedaan om de leraar na te papegaaien, zelf niks nieuws ingebracht hebt en klaargestoomd bent om aan het werk te gaan, maar wat moet je op je achttiende beginnen? Een kwalificatiebewijs stelt ook niks voor, daar de meeste kinderen op school geen ene malle moer meer leren. Al meer dan dertig jaar lang worden er diverse discussie gevoerd over hoe het onderwijs gegeven dient te worden, echter praat er niemand over wat er aan onderwijs er gegeven dien te worden. Alleen maar over hoe, niet over wat. Daarnaast is de Nederlandse regering er in al haar wijsheid de afgelopen dertig jaar in geslaagd om het Nederlandse onderwijssysteem compleet aan gort te helpen. Er is amper een fatsoenlijke technische school te vinden alwaar men leert een spijker recht in het hout te meppen. Dat uitzonderingen de regel bevestigen, moge duidelijk zijn, maar punt is dat onze kinderen niets meer leren, niets meer kunnen en geen toekomst hebben. Punt.

Nou ben je achttien jaar en je hebt dat kwalificatiebewijs op zak. Nu aan het werk, alleen... wie wil je hebben? Met dat papegaaipapiertje kun je eigenlijk niks. Dus verder studeren. Aan universiteit of hogeschool. Vaak tot aan je drieëntwintigste of verder. En tegen de tijd dat je klaar bent en weer een papiertje op zak hebt, moet je wel aan het werk. Of je het leuk vindt of niet, de studieschuld dient betaalt te worden. Zo simpel is dat. Daarna jaren hard werken om de boel terug te betalen en in de tussentijd dien je ook nog wat geld over te houden voor het dagelijkse leven dat toch al niet meer te betalen is. De grote vraag die gesteld dient te worden is dan ook: welke toekomst bieden wij onze kinderen? Een toekomst waarin ze alleen maar moeten werken voor de rekeningen, of willen wij onze kinderen een echte toekomst geven? Blijven we doormartelen op de ingeslagen weg of kiezen we nu voor een nieuwe richting? Een richting waarin onze kinderen zich als individu kunnen ontwikkelen, waar vrijheid en samenwerken voorop staan. Waar ieder kind zijn of haar natuurlijke gaven ten volste kan ontwikkelen? Dat is toch eigenlijk wat elke ouder wil? Dat je kind in al zijn of haar kracht staat en plezier in het leven heeft en met zijn natuurlijke gaven in zijn onderhoud kan voorzien. Nu moeten ze allemaal dingen waar ze niets aan hebben, en moeten ze gaan werken voor de rekeningen. Wat is daar nou leuk aan, vooral als je werken moet?

Enkele jaren geleden was er een landelijke staking van scholieren die zich verenigd hadden in LAKS, het 'Landelijk Aktie Komitee Scholieren'. De kracht van deze staking zat 'm in het feit dat de scholieren binnen no time iedereen en alles wisten te mobiliseren. Via SMS, internet, e-mail, noem maar op, binnen de kortst mogelijke tijd was alles en iedereen in beweging en aan het staken. Hulde! De kracht van de massa werd hier duidelijk. Dus wat er zou gebeuren als alle studenten in VerNederland zich nu gaan verzamelen en als één man zeggen: "Nee, wij pikken het niet meer, wij doen niet meer mee! Wij accepteren de verdere vernietiging van het onderwijs en daarmee onze toekomst niet meer." Dan valt de basis weg onder de macht die we elke vier jaar uit handen geven. Studenten maken een groot deel uit van de basis van de machtspiramide van de overheid en als die basis wegvalt, valt de top van de piramide ook. En dat wordt de hoogste tijd. Studenten van Nederland, tijd voor actie. Jullie kunnen het en hebben niets te verliezen. Onze steun en medewerking hebben jullie!

Robert Boerman | 19-03-2012

Disclaimer